W dniu 16 lutego 2017 r. Sąd Najwyższy w uchwale wyraził pogląd, że „Doręczenie w sposób przewidziany w art. 139 § 1 k.p.c. może być uznane za dokonane wtedy, gdy przesyłka sądowa została wysłana pod aktualnym adresem oraz imieniem i nazwiskiem odbiorcy” (sygn. akt III CZP 105/16).
Uchwała zapadła w odpowiedzi na pytanie prawne Sądu Rejonowego w Grudziądzu.
W sprawie, na tle której pojawiły się wątpliwości referendarz sądowy uznał skutecznie doręczoną przesyłkę zaadresowaną na panieńskiego nazwisko pozwanej.
W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że o ile instytucja tzw. doręczenia zastępczego jest dopuszczalna (tak uznał Trybunał Konstytucyjny w wyroku dnia 15 października 2002 r., SK 6/02, to jednak sądy winny ją stosować z daleko idącą ostrożnością.
W związku z tym, odwołując się do konstytucyjnego prawa do sądu (art. 45 Konstytucji RP), Sąd Najwyższy uznał, że pozwany aby podjąć obronę musi mieć zapewnioną faktyczną możliwość zapoznania się z treścią korespondencji przesłanej mu z sądu.
Zdaniem Sądu Najwyższego taka sytuacja ma miejsce, gdy obok aktualnego adresu, odbiorca oznaczony jest w sposób prawidłowy. Sąd Najwyższy powoła się na przepis art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. – Prawo o aktach stanu cywilnego (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 2064) zgodnie z którym nazwisko i imię jest jedną z podstawowych cech identyfikujących człowieka, a z kolei z art. 3 tej ustawy wynika, że akty stanu cywilnego stanowią wyłączny dowód zdarzeń w nich stwierdzonych. Zdaniem Sądu Najwyższego, aby uznać, że przesyłka została doręczona skutecznie przez awizo musi zostać wysłana na aktualne imię i nazwisko adresata.